Με πόνεσες πολύ, κι αν ψάχνεις το γιατί
η αγάπη σου δεν ήτανε κι ας έμοιαζε γιορτή.
Γελάω στη σιωπή, σε πίστεψα πολύ,
αυτό δεν ήταν καλοκαίρι ήταν πληγή.
Είναι που φεύγουν κι έρχονται
ονόματα και πρόσωπα,
θαύματα που δεν γιάτρεψαν κανένα.
Όμως κανείς δε μπόρεσε
τη θλίψη μου δεν χώρεσε,
γι' αυτό και τριγυρίζω λυπημένα.
Αφέθηκα πολύ, σ' αυτά που μου 'χες πει
η αγάπη σου όμως ήτανε μιας νύχτας γιασεμί.
Παρασκευή πρωί, σου γράφω βιαστική
κι αφήνω υστερόγραφο το πιο γλυκό φιλί...
Λένε πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, η κακή όμως από πότε;
Ένα παρολίγο τρακάρισμα το πρωί ήταν ικανό τελικά για να μου χαλάσει όλη την υπόλοιπη ημέρα.
Μια μέρα με φορτωμένο πρόγραμμα που ακροβάτησε ανάμεσα σε κατόψεις, προϋπολογισμούς, δημοπρασίες, αποτυπώσεις, πολεοδομία και εφορία αρχαιοτήτων.
Μια μέρα δύσκολη, κουραστική, με εντάσεις και νεύρα. Πολλά νεύρα. Τόσα νεύρα που κάποια στιγμή δεν ήξερα πια ούτε την αφετηρία τους μα ούτε και τον προορισμό τους.
Λένε πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και η κακή επίσης θα σου πω εγώ και για να ξεστραβώσει χρειάζεται πάντα να μεσολαβήσει μια νύχτα.
Μέσα στο πλοίο της επιστροφής, πετούσα για λίγο ακόμη την ψυχή μου ψηλά σαν το χαρταετό κι έκανα κόντρες με τους γλάρους.
Μόλις, όμως έφτασα στο λιμάνι, ένιωσα σαν κάτι να με πνίγει, σαν κάτι να με βαραίνει λες και μετέφερα βαριές αποσκευές, γεμάτες με βότσαλα...
Στο καλοκαίρι αυτό που ετοιμάζεται να φύγει, ταξίδεψα, διασκέδασα, έκανα γνωριμίες, σχέσεις ερωτικές. Όμως, ότι έζησα αυτό το καλοκαίρι νιώθω πως έγινε βιαστικά, κάπως τηλεγραφικά. Εντελώς περιληπτικά.
Έμοιαζε περισσότερο κάτι σαν ... μικρές σημειώσεις ζωής.
Κι από αύριο, και κάθε αύριο, όταν το ρολόι θα δείχνει 6:30 π.μ. θα φέρνει για μένα ένα ακόμη πρωινό σαν όλα τ' άλλα που ζει κανείς σε μια απρόσωπη πόλη, ρουτινιάρικο, εκνευριστικό κι αδιάφορο...
Ο ήλιος ετοιμάζεται να βυθιστεί στην άκρη ενός γαλάζιου τοπίου σηματοδοτώντας το τέλος μιας ακόμη ζεστής καλοκαιρινής μέρας.
Η ακρογιαλιά μικρή, γεμάτη με γυαλιστερά βότσαλα, ξεραμένα φύκια και πολύχρωμα κοχύλια.
Τα βράχια ψηλά κι απόκρημνα προστατεύουν την μικρή αυτή παραλία καθρεφτίζοντας το είδωλο τους στα γκριζοπράσινα νερά.
Εκατοντάδες γλαροπούλια έχουν αράξει στα βράχια, λες και περιμένουν ένα σινιάλο του ήλιου λίγο πριν σβήσει για να σηκώσουν τα τελευταία όνειρα της μέρας στον ουρανό. Τα όνειρα των βράχων. Τα όνειρα των γλάρων. Τα όνειρα των ανθρώπων, που τα εμπιστεύτηκαν στις φτερούγες των γλάρων. Όνειρα μικρά και μεγάλα. Όνειρα ποτισμένα με την αλμύρα της θάλασσας.
Η θάλασσα είναι ήσυχη αυτό το σούρουπο, κι εγώ με τα πόδια μου γυμνά ανάμεσα στο σύνορο της θάλασσας και της στεριάς ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι πως έρχεται ένα μικρό καραβάκι για να με πάρει και να με πάει μακριά. Να μας πάει μακριά. Εσένα κι εμένα!
Τι παράξενο; Την ώρα αυτή που το φως ετοιμάζεται ν' ανταμώσει το σκοτάδι να έρχεσαι στην σκέψη μου εσύ! Ένα πρόσωπο που ποτέ μου δεν γνώρισα, μια φωνή που ποτέ μου δεν άκουσα και το χρώμα των ματιών σου που ποτέ μου δεν αντίκρισα. Κι όμως νιώθω πως σε γνωρίζω, πως κάποτε τα βλέμματα μας συναντήθηκαν βιαστικά σε κάποιο αντιφέγγισμα μοναξιάς...
Είμαι εδώ κι ονειρεύομαι ένα ταξίδι μαζί σου! Ένα ταξίδι στο πέλαγος δίχως ρότα και κουπιά.
Λένε πως τα όμορφα πράγματα στη ζωή μας γίνονται έτσι ξαφνικά...
Είσαι για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά; Είσαι για ένα ρίσκο μαζί μου;
Να φύγουμε για ένα μεγάλο ταξίδι, δίχως προορισμό. Δίχως χάρτες. Θα ταξιδεύουμαι, μέχρι ν' αλλάξουμε τον ορίζοντα της ψυχής μας. Μέχρι ν' ανακαλύψουμε το τοπίο που μας ταιριάζει. Μέχρι να μάθουμε να λέμε καλημέρα στη ζωή.
Είσαι;
Θέλω μονάχα να μου υποσχεθείς πως δεν θα πάρεις μαζί σου μετεωρολογικό δελτίο. Πως δεν θα 'χεις μαζί σου προμήθειες και αποσκευές. Θα δέσουμε την άγκυρα μας στα φτερά των γλάρων και θα ορίσουμε για οδηγό μας το πιο τρελό δελφίνι.
Κι εγώ, σου υπόσχομαι να σου χαρίσω όλο το φως του ήλιου. Όλο το γαλάζιο του πελάγους. Όλο το ροζ του δειλινού. Κι αν είσαι κουρασμένος, θα σου κάνω και όσο χώρο χρειαστείς στην ψυχή μου για να ξεκουραστείς.
Είσαι;
Είμαι εδώ και σου φωνάζω μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μου...
Ξαφνικά ένα κοπάδι από γλάρους πέταξε γρήγορα από τα βράχια προς το πέλαγος. Ένα σύννεφο από λευκές φτερούγες. Σαν λυγμός καλοκαιριάτικου αγέρα. Σαν πλανερή απόκλιση του γαλάζιου. Σαν τρελό, άπιαστο όνειρο. Το δικό μου όνειρο...
Ο ήλιος έχει κρυφτεί. Κι θάλασσα κοντά στα βράχια, έχει πάρει τώρα ένα χρώμα σκούρο γαλάζιο σαν σμαραγδί. Πιο πέρα, μακριά, κάτω από τις φτερούγες των γλάρων γίνεται τριανταφυλλί. Ένα απαλό βουρκωμένο τριανταφυλλί. Σαν φιλί αποχαιρετισμού...
Κάπου εδώ, φίλε αναγώστη, θα σου ευχηθώ να έχεις ένα όμορφο καλοκαίρι!!!
Όσο για μένα, θα είμαι κρυμμένος στα βάθη των ωκεανών αναζητώντας το πιο σπάνιο κοράλι. Περίμενε με. Θα 'ρθω να στο φέρω....
Αυτή τη φορά η καρδιά μου ταξιδεύει
με μια θεία φωνή και μια θεία μουσική.
Αλλά αλήθεια για πού το 'βαλε;
Πόσο θα 'θελε ν' ακολουθήσει τα
βήματα της μουσικής.
Πόσες καρδιές σαν τη δική μου
αποζητούν ένα μαγικό ταξίδι
που δεν μπορούν να κάνουν;
Ένα δάκρυ θολώνει τα μάτια μου.
Για τα τόσα που θα΄θελα,
για τα τόσα που θέλω να κάνω
και μένουν όνειρα και επιθυμίες.
Θέλω ν' ανοίξω τα πανιά μου
και ν' αφήσω την καρδιά μου
να μ' οδηγήσει όπου αυτή θέλει,
όπου αυτή νοιώθει καλά,
σ' αγάπες, σε λιμάνια, στην αγκαλιά του κύματος,
στο χάδι του νοτιά.
Μια ανάσα ζωής καρδιά μου...
